Turið Torkilsdóttir

Vatnið rennur av høgum fjøllum
Og eftir hvøssum gróti
So ilt er at leggja ást við hann
Ið onga leggur ímóti

Dagurin líður, náttin kemur
Dimmir á jørð so fríða
Í morgin saðlum hestar dyst at ríða.

Tað er so vánt í tínum landi
tí har er veður og vindur
Nògv betri er í Noregs fjøllum
tú ástir við meg bindur.

Dagurin líður, náttin kemur
Dimmir á jørð so fríða
Í morgin saðlum hestar dyst at ríða.

Fylgdi hon honum so langt á leið
Til gøtur tóku at skilja
Tað, ið eg vendi aftur frá tar
tað er ei við mín vilja.

Dagurin líður, náttin kemur
Dimmir á jørð so fríða
Í morgin saðlum hestar dyst at ríða.

Turið situr í Noregs fjøllum
Hon vekir harm og pínu
So møðig fellur hon blóðig tár
Á báðar armar sínar

Dagurin líður, náttin kemur
Dimmir á jørð so fríða
Í morgin saðlum hestar dyst at ríða.