Gullaldr

Þá kemr inn mæri

mögr Hlóðynjar,

gengr Óðins sonr

við orm vega,

drepr af móði

Miðgarðs véurr,

munu halir allir

heimstöð ryðja;

gengr fet níu

Fjörgynjar burr

neppr frá naðri

níðs ókvíðnum.



Sól tér sortna,

sígr fold í mar,

hverfa af himni

heiðar stjörnur;

geisar eimi

ok aldrnari,

leikr hár hiti

við himin sjalfan.



Geyr nú Garmr mjök

fyr Gnipahelli,

festr mun slitna

en freki renna;

fjölð veit ek fræða

fram sé ek lengra

um ragna rök

römm sigtíva.



Sér hon upp koma

öðru sinni

jörð ór ægi

iðjagræna;

falla forsar,

flýgr örn yfir,

sá er á fjalli

fiska veiðir.



Finnask æsir

á Iðavelli

ok um moldþinur

máttkan dæma

ok minnask þar

á megindóma

ok á Fimbultýs

fornar rúnir.



Þar munu eftir

undrsamligar

gullnar töflur

í grasi finnask,

þærs í árdaga

áttar höfðu.



Munu ósánir

akrar vaxa,

böls mun alls batna,

Baldr mun koma;

búa þeir Höðr ok Baldr

Hrofts sigtoftir,

vé valtíva.

Vituð ér enn - eða hvat?



Þá kná Hænir

hlautvið kjósa

ok burir byggja

bræðra tveggja

vindheim víðan.

Vituð ér enn - eða hvat?



Sal sér hon standa

sólu fegra,

gulli þakðan

á Gimléi;

þar skulu dyggvar

dróttir byggja

ok um aldrdaga

ynðis njóta.